11: Rozmowa

                                                                Miłego czytania!


- Francesca.- odpowiada.
- Naprawdę?! Idź do niej i jej to powiedz.
- Boję się.
- Serio? Ty się boisz?!
- Tak. A co jeżeli ona nic do mnie nie czuje? Wyjdę na głupka.
- Nigdy nie zaszkodzi spróbować. Od razu zakładasz najgorsze.
- Dzięki. Mogę cię jeszcze o coś spytać?
- Jasne.
- Dlaczego ostatnio nas zaniedbywałaś? Oszczędź sobie wymówek typu nauka, bo często przechodziłem obok twojego domu i było ciemno.
- Zakochałam się.
- W kim? Dlaczego nic nie mówiłaś?
- Bo nie chcę, żeby ktoś wiedział. Proszę cię nie mów nikomu. Powiem im w swoim czasie.
- Ale czemu?
- Po prostu chcę się upewnić, że to ten jedyny i nie chcę zapeszać.- wymyślam coś szybko.
- Dobrze. Nikomu nie powiem. A jesteś chociaż szczęśliwa?
- Bardzo.- uśmiecham się.




Po kilku godzinnych zakupach decydujemy się pójść do kawiarni pogadać i napić się kawy. Szkoda, że Naty nie ma z nami. Mogła wczoraj tyle nie pić. Zajmujemy wolne miejsce i zamawiamy po kawie.
- Jak czuje się twój tata?
- Dobrze, a nawet bardzo. Ledwo wyzdrowiał, a już planuje lecieć z Angie do Nowego Jorku. Pytali się czy nie chcę jechać z nimi na takie małe wakacje rodzinne.
- I co? Zgodziłaś się?
- Powiedziałam, że muszę się zastanowić.
- Ja bym się zgodziła. Kiedy ostatnio byłaś w Nowym Jorku? Chyba z trzy lata temu ostatnio tam byłaś.
- Pamiętam. Nasze 2-tygodniowe wakacje całą paczkę.
- Musimy to powtórzyć. W ogóle wczoraj w klubie Diego chciał ze mną porozmawiać, ale był za bardzo pijany, więc umówiłam się z nim na dzisiejszy wieczór. Wiesz o co może mu chodzić? Rozmawialiście wczoraj przy barze.
- Nie wiem.- kłamię.- A ty skąd wiesz, że gadaliśmy?
- Akurat się odwróciłam i was zauważyłam. Uśmiechaliście się do siebie. Coś pomiędzy wa...
- Nie, nie i nie. Ja i Diego to dwie inne bajki.- śmieję się.- A co zazdrosna jesteś?
- Nie, wcale. Ja tylko pyt...
- Tu me jedzie tramwaj. Zakochałaś się w nim.
- Nie.
- I po co okłamujesz samą siebie? Przecież widzę.
- No dobra. Podoba mi się. Ale ty nie lepsza. Myślisz, że nie zauważyłam. Masz chłopaka i to dlatego z nami się rzadziej spotykasz.
- Nie mam.
- Masz. Violu znam cię lepiej niż własną kieszeń. Powiedz kto to.
- Nie mogę.
- Czyli jednak ktoś jest. Wiedziałam.- mówi zadowolona sama z siebie.
- Dobra. Jest, ale nie chcę na razie tego ujawniać.
- Czemu?
- Nie chcę zapeszać.
- W ogóle słyszałam od Nathaniela, że Verdas ma dziewczynę. Dziewczyny w szkole są niepocieszone. Liczyła na coś.
- To może być jakaś plotka. Znasz Nathaniela.
- No znam, ale w końcu oni się przyjaźnią.
- Ciekawe kto to.
- Nie obraź się, ale myślałam, że to ty.
O mało nie wypluwam gorącej kawy. Fuck. Violka kurwa myśl. 
- Żartujesz sobie? Ja i on? Nigdy.- staram się mówić jak najbardziej wiarygodnie i chyba mi się udaje.
- Wiem. Przepraszam. Nie wiem skąd mi to przyszło do głowy.
- Dobra nie gadajmy o tym. Wypijmy kawę i muszę już wracać do domu.




Po dzwonku wchodzimy do sali, w której ma się odbyć lekcja biologii. Stęskniłam się za Verdasem. Nie rozmawialiśmy przez cały weekend. Siadam na swoim miejscu obok Naty i od razu odwracamy się razem do tyłu. Diego siedzi z Fran. No właśnie. Ta dwójka zachowuje się jakoś inaczej. Na pewno są razem. Później ich o wszystko wypytam. Do klasy wchodzi szatyn i nagle wszystkie rozmowy cichną tylko nasza czwórka ma to gdzieś i dalej ze sobą rozmawia.
- Widzę, że mamy chętnych do odpowiedzi w ten piękny poniedziałkowy poranek.
- O widzę, że komuś humorek dopisuje.- mówię i odwracam się z powrotem.
- Widzę, że od rana jest pani pyskata. W takim razie zostaniesz po lekcji. Napiszesz referat.
- Znowu?- pytam znudzona i zdenerwowana.
- Tak. Znowu. Jeszcze chcesz coś dodać do swojej wypowiedzi? Bo jeżeli tak to dostaniesz do napisania aż dwa referaty.
- Już nic.
- To super. A teraz odwróć się przodem do tablicy chyba, że wolisz iść od razu do odpowiedzi.
- Może mi pan od rana nie podnosić ciśnienia?- pytam odwracając się.
- Zawsze do usług.- uśmiecha się triumfalnie.
- Tak mi się nie wygodnie siedzi.
- No cóż. Przykro. Może wygodniej będzie ci u dyrektora albo w innej szkole?
- Chyba wybiorę dyrektora. Dawno z nim nie gadałam. Spoko gostek.- cała klasa zaczyna się śmiać.
- Widzę, że klasa również ma dobry humor i na pewno umie wszystko z poprzednich lekcji. W takim razie jako, że dzisiaj mam dobry humor wyciągamy karteczki i piszemy kartkówkę.
- Nie.- cała klasa zaczyna buczeć.
- Podziękujcie panience Castillo. A za narzekanie będziecie mieli dwa polecenia więcej.




Kiedy cała klasa opuszcza salę zostajemy tylko we dwoje.
- Śpiesz się, bo nie mam za dużo czasu.
- Uuu już humorek uciekł.
- Skutecznie mi go zepsułeś.
- Do usług, skarbie.
- Nie wkurzaj mnie.
Uśmiecha się do mnie i niespodziewanie przyciąga mnie do siebie po czym zaczyna składać na moich ustach namiętne pocałunki. Z początku ich nie odwzajemniam, ale po chwili oddaję się pieszczotom. Nagle sadza mnie na biurku nie przerywając pocałunku.
- Zawsze mi ulegasz.- uśmiecha się triumfalnie.
- Nie bądź taki dumny z siebie. Miałam zostać w sprawie referatu.
- Odpuszczę ci go, ale pod jednym warunkiem.
- Jakim?
- Przestań pyskować aż tak na lekcjach, bo następnym razem dostaniesz nie jeden, nie dwa, a trzy referaty do napisania.- mruczy mi do ucha.
Zarzucam swoje ręce na jego szyję i całuję słodko.
- Ale masz dzisiaj dobry humor.- mówię po oderwaniu.
- Teraz mam jeszcze lepszy.
- Kocham cię.
- Ja ciebie też.
- Muszę już iść. Chciałam porozmawiać z Diego i Fran. A tak w ogóle Nathaniel wszystkim rozgaduje, że masz dziewczynę.
- No i co z tego?
- Rozmawiałam wczoraj z Fran. Ona myślała, że to ja.
- Ale już nie myśli?
- Nie.
- No to dobrze.
Łączy nasze usta w namiętnym pocałunku, ale przerywa nam dzwonek na lekcję.
- Muszę iść. Do zobaczenia.
- Do zobaczenia, kochanie.
Składam szybkiego buziaka na jego ustach i wychodzę szybko z klasy.




- I co z tym referatem?
- Odpuścił mi.- uśmiecham się zwycięską.- Ale nie rozmawiajmy o mnie. Ty i Diego. Czyżby coś pomiędzy wami się zmieniło?
- No troszkę.
- Troszkę?
- Jesteśmy razem!- piszczy.
- Gratuluję.
- Diego chce żebyśmy poszli dzisiaj do klubu.
- Świetny pomysł. Dzwoniłam wczoraj do taty w sprawie wyjazdu. Zgodziłam się.
- To cudownie. Kiedy lecisz?
- Za półtorej tygodnia.
- Tak szybko?
- Niestety. Chociaż z drugiej strony odpocznę sobie.
Uśmiecham się. Dawno nie byłam w Nowym Jorku. Po rozmowie z Fran postanowiłam lecieć z nimi. Odpocznę sobie. Od nauki, od Seattle, od Leona. No właśnie. Leon. Muszę mu powiedzieć. Nie będzie zadowolony. Nie będziemy się widzieć aż dwa tygodnie.


 Cześć kochani. W końcu znalazłam czas i nadrabiam zaległości na jednym i drugim blogu. W końcu mam niedzielę dla siebie. Mam nadzieję, że rozdział się wam spodoba. Czekam na opinię pod rozdziałem. :) Przypominam, że od 23 do 1 kwietnia nie będzie mnie na blog. Taki mały urlop. :) Do następnego! 
Xxx. 

PS. Jeżeli są jakieś błędy to z góry przepraszam.